tot 29-7-2013

15 augustus 2013 21:53 | Door: shamca




Helaas kon ik in Indonesie niet op deze site, maar heb zoveel mogeljk opgeschreven.
Zondag 21-7; 15.30 gingen we de lucht in met de A380 van Emirates, de vlucht duurt 7,5 uur van Amsterdam naar Dubai. We moesten wel weer even inkomen hoor om zolang te blijven zitten. Het is een gigantisch vliegtuig met zelfs een bar, lounge hoek, douches en afsluitbare slaapcabines! Helaas zat dat niet in ons budget en zaten wij gewoon economy wel met 84 cm beenruimte en dat merk je wel.
0;00 uur landden we op Dubai en begonnen we te zingen voor Kevin die op dat moment 18 jaar werd, hahaha hij schaamde zich dood maar daar heb ik uiteraard schijt aan!!! de luchthaven op Dubai is gigantisch en we moesten met een treintje naar onze volgende gate om weer verder te vliegen. Onderweg nog een kadootje voor Kevin gekocht(een koptelefoon van dr. Dre) en even wat gegeten. Deel 2 van onze reis ging naar Jakarta en duurde 8,5 uur, behoorlijk pittig en we kwamen doodvermoeid aan. De hectiek begon daarna, we moesten meteen een visum regelen voor 20 euro p.p. en daarna door naar de douane en naar de band voor onze koffers. Buiten vlogen allerlei chauffeurs op ons af om ons transfer aan te bieden. Eerst moesten de rokers onder ons hun afkickverschijnselen onderdrukken en kustte Anton(mijn broer) de grond van zijn vaderland. Dit ontroerde me best en vond het mooi om te zien. Voor hem was het de 1e keer dat hij voet zette in Indonesie, het geboorteland van zijn vader en moeder.
Met een taxi doorgegaan naar het pop hotel waar we 1 nacht gingen slapen voordat we verder gingen vliegen. Die avond zijn we gaan eten (bunkeren) in een sea food restaurant waar we met z'n 6-en nog geen € 70,00 kwijt waren. Daarna met gevaar voor ons eigen leven een stukje gewandeld langs een vreselijk drukke weg en toen toch maar 2 taxi's aangehouden om ons weer naar het hotel te brengen, het gekke was dat zelfs de chauffeur waar wij bij zaten niet wist hoe hij moest rijden. Het pop hotel was eenvoudig, maar het was toch maar voor 1 nachtje wat best een verwarrende nacht was door het tijdsverschil. De volgende ochtend weer naar de airport voor de volgende vlucht nl Jakarta- Jogyakarta, duur ong.1 uur en voorlopig de laatste vlucht. Dit keer vlogen we met Air Asia een binnenlandse vliegmaatschappij en dat was al snel duidelijk. We hadden 20 minuten vertraging en moesten in de eerste plaats 2.800.000 RP voor het gewicht van onze koffers bij betalen. We mochten bij emirates nl 30kg pp meenemen en bij air asia 20!!! Gelukkig hadden we een lieve indonees die ons matste waardoor we nu maar 600.000 hoefden te betalen.(euro 42).

Donderdag 25-7:
Dinsdag 23/7 De vlucht duurde inderdaad 1 uurtje en op deze luchthaven kwamen ook alle taxi chauffeurs weer op ons af. We gingen met 2 APV's op pad naar onze accommodatie; Maharani Guesthouse.
De achterste taxi wist de weg al niet, dus ik dacht daar gaan we weer!!! en elke keer als hij ons niet meer zag, hing hij weer aan de telefoon en lag onze chauffeur steeds weer in een deuk. Zelf moesten we ook 2x draaien in smalle straatjes want waar het nou precies lag wist onze chauffeur ook niet maar.... toen we aankwamen waren we verbijsterd want het was zó onwijs mooi echt een paradijsje op aarde!! Als je in de hoofdstraat rijdt is het rete druk, maar eenmaal de steeg in van de guesthouse hoor je daar helemaal niets meer van, echt vreemd!
We lagen meteen in het zwembad heerlijk bij te komen en s'avonds na een stuk gewandeld te hebben op zoek naar een restaurant, helaas zonder resultaat, lieten we ons door 3 betjaks terugrijden. We hebben daarna eenvoudig doch lekker gegeten en de mannen staken een sigaar op op een goede vakantie.
Woendagochtend eerst even langs wat kraampjes in die drukke winkelstraat waar ik Salak heb gekocht en daarna had Anton een auto geregeld waarmee we om 10.00 uur vertrokken naar de Borobudur. Ik voelde me niet optimaal en was blij dat we onderweg ff gingen stoppen om te eten. Daar knapte ik wel weer een beetje van op. De borobudur was mooi om te zien maar gevoelsmatig deed het me niet veel, het uitzicht daarentegen was wel onwijs mooi. Daarna gingen we naar de Prambanan die nog gerestaureerd moest worden van een aardbeving .
We waren moe van de trip en doken heerlijk in het zwembad van het hotel. Het was een snelle duik want we gingen met 3 betjaks naar de bekende Malioboro street om lekker te eten en te winkelen. Wat een leuke straat is dat zeg, allemaal kraampjes en grote winkels, en een Mac Donald!!! We hadden een deal met de fietsers gemaakt dat ze op ons bleven wachten om ons weer terug te brengen naar onze acco.
Donderdag; een rustdag!!!! vanochtend kwamen er eerst 2 chauffeurs om ons vervoer naar de Bromo/Sukamade/Banjuwangi te bespreken en deden een bod om deze trip incl de kaartjes van de bromo en hotel voor RP 11.000.000 te regelen maar ik vond dat toch wel een behoorlijk bedrag (825 euro) dus hebben we gezegd dat we erover na zouden denken. De mannen gingen weg en wij gingen lekker zwemmen. Anton probeerde steeds de bank in Nederland te bellen want zijn pinpas deed het niet terwijl de mijne het wel deed tot gisteravond! Wat blijkt nou, de banken in Nederland hebben een conflict met de banken in Indonesie omdat zij maar 0,25% comm. van het pinnen krijgen terwijl Nederland hier veel meer voor vraagt dus wil indonesie meer! Nu zijn we wel verplicht om met een credit card geld op te nemen waardoor we wel meer opname kosten moeten betalen. Is maar goed dat je dan in het bezit bent van een credit card anders was je wel mooi de L...
Na het zwemmen gingen we wandelen nadat ik bij de receptie een folder van bustravel heb ontvangen en dus gingen we op pad om te kijken of we onze trip zelf goedkoper kunnen regelen.
Nou... het lukte ons en hoe!!! We hebben het zo geregeld dat we van Jogya --> Bromo -->overnachting -->Banjuwangi voor RP 4.350.000! Het enige wat erbij komt is de excursie naar de Bromo en 1overnachting in Banjuwangi maar dat kan nooit zoveel kosten. Sukamade bekijken we ter plaatse ivm tijdsgebrek.
Toen dat eenmaal geregeld was, zijn we weer naar de Malioboro street gegaan. Dit was al de 2e dag met hevige regenbuien met gigantische donkere wolken!!! Anton wilde graag naar een seafood restaurant om Kepiting (krab) te eten en dus wij zoeken. Betjaks brachten ons op heel andere plekken dan we wilden en moesten we een behoorlijk stuk lopen om weer taxi's te scoren om ons naar het restaurant te brengen. Het was een mooie locatie maar Kepiting of lobster hadden ze niet. Toch hebben we lekker gegeten.

Vrijdag 26-7: Ronald trok me vroeg uit bed en ik moest meelopen naar buiten?? Hij had een verrassing voor me, het personeel had een bosje bloemen bij het ontbijt neergezet en bloemblaadjes in de vorm van een hart met een leuk kaartje voor onze trouwdag, écht te schattig!!! Toen had anton nog lekkere broodjes geregeld en voor de jongens/namens de jongens een heerlijke chocolade taart.
Het ontbijt werd vervolgd door een ruige rit met gigantisch mooi uitzicht op weg naar een waterval.
Met een kort bootritje kwamen we bij de watervallen, wat was het weer een mooi stukje puur natuur!
Bianca stond als eerste onder de waterval en wij volgden snel. Het water was helder en lekker fris. De mannen gingen met elkaar van de rotsen springen (ik hield mijn hart vast voor Ronald zijn kunstknieeën) en zwommen terug naar het begin terwijl Bianca en ik in het bootje stapten met onze chauffeur en alle spullen.
Het werd een vroegertje want we moesten de koffers alweer inpakken om de volgende dag vroeg op pad te gaan.

Zaterdag 27-7; s'ochtends werden we om 7 uur opgehaald met een mooi busje en 2 chauffeurs om een lange rit te maken naar de Bromo. Gigi werd onderweg ziek nadat hij een glas ijsthee had gedronken onderweg bij een of andere lokale eetgelegenheid en moest overgeven. Gelukkig bleef het bij 1x en konden we daarna doorrijden. Toen we er s'avonds laat bijna waren, maakten we onderweg een optocht van kinderen mee van een of ander moslim feest, zó leuk om de enthousiasme van die kinderen te zien, maar zij vonden het weer gaaf om ons te zien en gaven ons high fives, handjes en dansten.
Eindelijk na de laatste groep konden we doorrijden naar het hotel, en wat voor hotel!!!
Het sion hotel, totaal geen aanrader. Het was vies, stink wc, kakkerlakken, en waarschijnlijk ook vlooien in de enige deken die je kreeg!!! En dat was écht niet genoeg want het was KOUD niet normaal maar we moesten proberen te gaan slapen want we moesten om 03.00 al klaar staan om te vertrekken. Ik hoorde mijn broer en schoonzus steeds giechelen en dacht dat is ook een manier om warm te worden hihihi alleen hoorde ik later dat ze gewoon niet op dat bed wilden liggen ivm ongedierte en Bianca had de deurkruk in haar handen en dus kon de deur niet dicht!!
Om 3 uur alle bagage weer in onze bus gelegd en met 2 jeeps op weg naar de bromo. Ik had 2 joggingbroeken aan en een vest. Het was donker en een enge weg ( juist omdat je niets kon zien) Ik deed mijn ogen dicht en hield me goed vast. De lucht boven was behoorlijk ijl, mijn benen wilden niet meer vooruit en ik werd aardig duizelig. Strompelend kwam ik aan bij een koffie tentje waar de helft al zat. We namen een lekker warm bakkie, er werden mutsen gekocht en we kwamen even op adem voordat we verder gingen lopen. Rond een uur of 5 waren we dan boven en eenmaal daar aangekomen moest ik wel even wat traantjes wegpinken, ik was zooo blij dat ik er was, het was een bizarre ervaring dat je lichaam niet doet wat jij zegt?? Nadat ik een tijdje had gezeten en mijn ademhaling een beetje onder controle kreeg, ging het wel weer. De zon zou rond 5.30 opkomen en toen hij dat uiteindelijk ook deed, wist je meteen weer waar je het voor deed! Het is dan ook de mooiste Sunrise ter wereld. Wat een mooi gezicht is dat man! dan zie je ook een krater gevuld met dauw en hoe hoog je eigenlijk zat.
De trippel terug naar de jeep ging net zo ellendig als daarvoor en ik was blij onze jeep weer te zien. Aangezien er honderden jeeps staan, want zo toeristisch is deze trip, zag ik uiteindelijk de onze en reden we terug richting hotel. Onderweg kwamen we weer op de bromo vlakte waar inene allemaal paarden klaar stonden waarmee je naar de krater van de bromo kon rijden, maar dat gingen wij toch maar ff niet meer doen, wij stapten snel in onze eigen bus om weer door te rijden naar de volgende bestemming.
De rit naar Banjuwangi, de stad waar mama geboren is, duurde ongeveer 6 uurtjes. De chauffeurs waaronder Antok brachten ons naar een hotel en namen we afscheid na een lekkere maaltijd.

Die namiddag namen we een bemo naar het centrum waar normaal gesproken wij foto´s van de omgeving e.d. zouden nemen, maar in dit geval werden wij aangestaard door elke ziel die langsliep en ons zag. Er werden net nog geen foto´s van ons genomen hahahaha ze hadden -volgens mij hier nog nooit toeristen zien lopen en al helemaal niet op de lokale markt waar de scooters gewoon langs de kraampjes scheurden!!! hmmm... niet echt lekker shoppen. Toch nog lekker nangka en ander fruit gekocht en harde katjangs. Uiteraard wat kiekjes geschoten en souvenirs gekocht voor mama en tante ine. Op de terugweg werden we wel heel sterk in de gaten gehouden door 2 gasten en toen we uiteindelijk in een bemo stapten, zaten zij er ook in. Ik vond het een beetje scarry en in mijn gebrekkige bahasa vroeg ik waar zij naar toe gingen en wat ze van plan waren te gaan doen. Toen ze zagen dat ik erg op mijn hoede was, stapten ze al snel uit en liepen weer gewoon terug?? Afijn wij hebben nog ff lekker in het hotel gegeten en zijn vroeg naar onze kamers gegaan.

Maandag 29-7:
Om 9 uur zaten we alweer aan het ontbijt en hebben daarna nog ff 1 uurtje van het zwembad genoten voordat we met de koffers op weg gingen naar de ferry. Door te moeten slepen met al die bagage (vooral de grote tas van Ronald) was het weer ff hectisch. Die kleine Indonesische mannetjes die zo nodig met onze koffers wilden slepen, konden die tas niet eens tillen of het moest door 2 mannen gebeuren dus tilde ronald hem zelf maar de pont op. De oversteek kostte maar rp 6500 p/p en duurde maar 45 minuten. (als je weet dat rp 10.000 maar €0.75 is). Gelukkig stond er en lekker windje en werd ik niet misselijk, ik bleef natuurlijk wel buiten staan!!
De oversteek was van Banjuwangi naar Gilimanuk en eenmaal aangekomen moesten we ff wachten op de chauffeurs.
Wel een grappig detail, toen we de boot opgingen gaf ik degene die mijn koffer droeg rp 5000 die uiteraard het dubbele wilde hebben en toen we de boot afgingen gaf ik rp 10000 en toen wilde die man ook weer het dubbele!!!
Eindelijk zagen we 2 apv busjes staan en 2 chauffeurs die ons kwamen begroeten, nou ja chauffeurs??? de ene was 18 jaar Kade'h en zijn vriend was ouder.
Zij brachten ons naar de villa na onderweg nog te hebben gegeten bij zonsondergang en boodschappen te hebben gedaan bij de Carrefour.
En dan de villa.... wat een villa zoooo giga mooi had ik het niet voor mogelijk gehouden, kijk maar naar de foto's Villa Blue ocean. Aan de zee met zwembad grenzend aan mijn slaapkamer, totaal 3 slaapkamers en een tuinhuis eerst voor Bianca en anton bestemd, maar die wilden liever in huis dus kevin ging in het tuinhuis. Bediening zoals, tuinman, security, chauffeur en 2 schoonmaaksters die ook koken, wassen enz.